บทประพันธ์ในวรรณคดีคืออะไร? บทสนทนาต้องเป็นส่วนหนึ่งของงานวรรณกรรม

ผู้อ่านหนังสือ (อย่างน้อยอย่างน้อยบางครั้ง) พบในบางส่วนของพวกเขา "บทนำ", "คำปราศรัย" หรือ "คำนำ" และ "คำขวัญ" ของผู้เขียน หลายคนไม่ค่อยเข้าใจความแตกต่างระหว่างคู่ของแนวคิดเหล่านี้ดังนั้นเราจึงตัดสินใจที่จะเขียนบทความที่จะตอบคำถามว่าวรรณกรรมคือวลีอะไร? แน่นอนว่าเราจะพูดถึงทั้งคำทับศัพท์และคำนำ

คำนำและคำท้าย

บางทีเราจะพูดสิ่งที่เห็นได้ชัด แต่ให้ผู้อ่านไม่โกรธกับเรา ดังนั้นเมื่อผู้เขียนเขียนหนังสือและผู้จัดพิมพ์ของเขาขอให้เขาเขียนคำนำไว้ในนั้นผู้เขียนสามารถเขียนสิ่งที่หัวใจต้องการได้

ตัวอย่างเช่น S. King ในคำนำในการทำงานของเขา "วิธีการเขียนหนังสือ" จุดจำได้วัยเด็กของเขา บางครั้งผู้เขียนยังเขียนคำทับศัพท์และอีกครั้งเขาไม่จำเหตุการณ์ที่อธิบายไว้ในหนังสือ แต่บางตอนทางด้านเทคนิคหรือส่วนบุคคลอาจและอาจเกิดใหม่และสร้างขึ้นใหม่ในความทรงจำของเขาบริบททางสังคมและวัฒนธรรมที่อนุญาตให้หนังสือเล่มนี้เกิดขึ้น

และถ้าเราถามตัวเอง: วรรณกรรมในวรรณคดีคือสิ่งที่มันเป็นแล้ววิธีการที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ผู้เขียนไม่สามารถนำเสนอประสบการณ์ส่วนตัวของเขาในรูปแบบของการสะท้อน เมื่อพวกเขาพูดถึงวรรณกรรมหรือคำนำพวกเขาหมายถึงส่วนของงานวรรณกรรม แต่ส่วนประกอบที่ไม่จำเป็นมาก

คำนำและวรรณกรรม

นวนิยาย (ปกติจะมีบทนำและวรรณกรรม) เป็นเรื่องทั้งหมด แต่ถ้าผู้เขียนด้วยเหตุผลบางอย่างก็ตัดสินใจว่าเขาต้องการบทนำเล็ก ๆ ในเรื่องหลักและคอร์ดสุดท้ายเหมือนกันทำไมไม่

ตัวอย่างเช่น "อาชญากรรมและการลงโทษ" โดย FM Dostoevsky มีความพอเพียง เรื่องจบลงด้วยการรับรู้และเป็นลมของ Raskolnikov แต่ FM Dostoyevsky ต้องการแสดงเส้นทางต่อไปของฮีโร่ (หรือวีรบุรุษถ้าคุณหมายถึง S. Marmeladov)

ความหมายที่สร้างขึ้นของวรรณกรรมในนวนิยายของรัสเซียคลาสสิก

ประเด็นหลักที่นี่คือวรรณคดีในวรรณคดี: นี่คือสิ่งที่ทำไมต้องเป็นงานเฉพาะของ Dostoevsky นี่เป็นหัวข้อที่อุดมสมบูรณ์เราสามารถคิดในทิศทางนี้ได้ ในอีกด้านหนึ่งคำนำและวรรณกรรมสร้างปริมาณของการเล่าเรื่อง แต่ในทางตรงกันข้าม Dostoevsky ไม่เพียง แต่สร้างวรรณกรรมเพื่อประโยชน์ของมุมมอง

ดูเหมือนว่านี่เป็นเรื่องสำคัญในหลาย ๆ ด้าน หลังจากที่ทุก Rodion Romanich ประสบชะมัดที่จะเนรเทศและได้รับความศรัทธา ดังนั้นรัสเซียคลาสสิกแสดงให้เห็นถึงทางออกสำหรับทุกหมดหวังและสูญหาย แน่นอนในความเห็นของ Fyodor Mikhailovich การตรัสรู้ของชีวิตเป็นไปได้เฉพาะกับพระเจ้า

นวนิยายเรื่องเดียวกันมากถ้าคุณไม่ได้ใช้คำพูด (ในวรรณคดีเรารู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร) ไม่ให้ออกไปและตอบคนสำหรับการแสวงหาทางจิตวิญญาณของเขา และตั้งแต่วรรณคดีรัสเซียศตวรรษที่ 19 ตามคำจำกัดความของ Berdyaev ก็คือ "คำแนะนำ" เท่านั้นเองที่ Dostoevsky ไม่สามารถเอาชนะสิ่งล่อใจและไม่ได้บอกผู้อ่านว่าเป็นวิธีที่ง่ายและเข้าใจได้ง่ายสำหรับหัวใจของรัสเซียในการแก้ไขและปรับปรุง โดยวิธีการที่คนส่วนใหญ่ได้รับการสนับสนุนจากพระเจ้าดังนั้นจึงไม่อาจกล่าวได้ว่า Dostoevsky ผิดอย่างนั้น

ความหมายของคำว่า "epilogue" ถูกชี้แจงและสอบสวนอย่างละเอียด ถ้าคำจำกัดความของวรรณกรรมถูกโยนลงในสูตร lapidary แล้วจะเป็นแบบนี้: นี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากพล็อตหลักของการเล่าเรื่องและตามอัตนัยหรือตามความหมายเข้าไว้ บทส่งท้ายช่วยให้ผลิตภัณฑ์มีความลึกซึ้ง